Klaas Op De Beéck °1990 schept een wereld van traagheid en betrokkenheid.

In tijden van massamedia en digitale communicatie kiest hij bewust voor de traagheid en de gevoeligheid van schilderkunst. Als een tegengewicht voor een snel evoluerende beeldcultuur die via social media steeds meer door het oog van de lens gebeurt, creëert de schilder ruimte en tijd voor een oprecht samenzijn. Het werk is een autobiografische benadering van het dagelijkse leven waarin hij het belang van intermenselijke connectie onderzoekt.

Het atelier functioneert als een ontmoetingsplaats waar tijd met vrienden en geliefden resulteert in een schilderij. Binnen de geïsoleerde en heterotopische omgeving van het atelier worden intimiteit, verbondenheid en identiteit onderzocht. Wat betekent het om onbemiddeld tijd met elkaar door te brengen en hoe gaan de modellen om met deze context? Gaan ze een rechtstreekse confrontatie aan met de schilder of vluchten ze weg in het scrollen op hun smartphone, het luisteren naar een e-book of het werken op hun laptop? De keuzes van het subject met betrekking tot de houding, de handelingen en de kledij dragen op deze manier bij tot de sfeer van het werk en tot de weergave van een tijdsgeest.

Tijdens het schilderen doorgrondt hij het model en gaat hij op zoek naar de essentie van deze persoon. De modellen vormen geen veredeld stilleven maar verbeelden een gekoesterde connectie. Het is een vertraagd moment waarbij een wisselwerking plaatsvindt tussen praten, luisteren en stilte. Een ontsnapping aan de buitenwereld waarbij de onderlinge band op de voorgrond geplaatst wordt en gereflecteerd wordt over de waarde ervan in het dagelijkse leven van de schilder.

Er wordt niet gestreefd naar een geïdealiseerde weergave maar naar een authentieke vertaling van kwetsbaarheid en oprechtheid, een mens van vlees en bloed met gevoelens, gedachten en zorgen. Tijdens deze gedeelde tijd tussen schilder en model, tast hij met zijn penseel het doek af. Dit zoeken van de schilder, dit verstrijken van de tijd laat hij vaak bewust zichtbaar. De tijd vertaalt zich zo in open doek, het niet verbergen van de tekening, het maken van correcties en overschilderingen.

Het werk is een representatie van een persoonlijke leefwereld en een beschouwing van tijdgenoten in de hedendaagse samenleving.